Okuldaki odamın penceresi yeşil bir bahçeye bakıyor. Ihlamur ağaçları var bu bahçede, pencere camına yaklaşıp sağ tarafa dönersem akasya ağacını görebilirim. Akasya ağaçlarını çok severim...
Bahçenin hemen ardında bir yol var. Farklı kurumlara gidenler, oradan dönenler bazen bu yolu kullanıyor. Bazen sadece yoldan gelip geçenleri izlemek bile kafamı dağıtıyor. Dışarıdan odama yansıyan güneş ışınları beni bahçeye davet ediyor. Güneş ışınının camı aşıp tenimi ısıtması ne tatlı geliyor... Dumanı havada dans eden çayım elimdeyken geçtiğimiz haftayı düşünüyorum.
Geçen hafta çok zordu. Kızım hastaydı, hava kötüydü, okulda da gergin bir hava hakimdi. Hani bazen her şey üst üste gelir de pencereyi açıp "Yeteer!" diye bağırmak istersin. " Odalara sığdırmayan, dışarı çıkmaya da mecal bırakmayan bir his...
Böyle günler geçirirken tek hedefim günü kurtarmak oluyor, günün sonunda hayatta kalabilmek... Uykuyla aram hiç olmadığı kadar iyi oluyor. Kaçış alanları yaratmaya çalışıyorum kendime.. Mutfakta, balkonda ya da okulda. Bu bahçe benim favori kaçış alanım olabilir artık :)
Bazen fazla farkındalık da zorlayıcı olabiliyor. Farkındayım ama harekete geçesim filan yok. Biraz farkındalık sularında kulaç atma isteğim var, yüzme bilmediğim gerçeğini hatırlıyorum. Yüzme bilmediğimi, sudan korktuğumu ve suyun beni kaldıracağına ikna olamadığımı söylediğimde, "Suya kendini teslim edersen yüzmeyi öğrenirsin." diyorlar. Belki de kendimi teslim etmem gerekiyor. Suya da yaşananlara da.... Olanı olduğu gibi kabul etmekte bir ferahlık var.
Bunları düşünerek kitabımı elime aldığımda daha önce not ettiğim şu sözler düşüyor önüme:
"Yola koyulmak lazım nehirler gibi...
Bazısı denize varıyor, bazısı varamıyor.
Gitmenin varmakla bir ilgisi yok."
Çocukluğumdan beri deniz burnumun dibinde, çocukken denizde oynamayı severdim, büyüdükçe, deniz araçlarıyla yolculukdan değil de suyunun içinde olmaktan uzaklaştım. Yıllardır suyuna ayağımı bile değdirmiş değilim ama denizi severim:)
YanıtlaSilDenize bakan bir yerde yaşıyor olmak ne büyük şans :) Denize bayılırım ve deniz suyunun içinde süzülmekten çok hoşlanırım gibi hissediyorum. Bu nedenle bir kulaçlık cesarete ihtiyacım var galiba :)
Silkolay gelsin geçmiş olsun :) ivit ormanda derler kiiii yol değil varmak değil süreç önemlidir :) öyle bir bahçeye bakmak ne büyük şans. ağaçlar yeşillik insanı dinlendirir yani. çiçek diksinler bir de oraya eğer yoksa :)
YanıtlaSilÇiçekler var ama arttırmayı teklif ettim ben de :)) Öğrencileri de olaya dahil etmeyi planlıyorum ve ergenler bu tarz konularda başlangıçta çok isyankar oluyor :)) Orman kanunlarını severiz...
SilGitmenin varmakla bir ilgisi yok, çok sevdiğim bir cümle. Eyleme geçmek benim için de en zoru olur çoğu zaman. Oysa ilk birkaç adımdan sonra yürümenin durmaktan binlerce kat daha kolay olduğunu fark ederim. Bu arada bloğunuza geldiğimde kendimi çok rahatlamış hissediyorum. Sanki tanıdığım birinin evine, mekanına vs gelmişim gibi. Tanıdığım biri gibisiniz.
YanıtlaSilİlkay beni o kadar mutlu ettin ki, böyle hissetmene çok çok sevindim 💕 Ayrıca ne kadar güzel ifade ettin, ben de aynı senin gibiyim. O ilk adımı atmak bazen bana da zor görünür ama bir kez yürümeye başladım mı, neyi bu kadar kafamda büyütmüşüm diye kendimi sorgularım. Dediğin gibi yürümek durmaktan çok daha kolay :)
Sil